Skąd w ogóle wspomnienie o organizacji? Stąd, że zaczęłam kolejny rok akademicki i już zdążyłam otrzymać kolejną nagrodę w kategorii Najbardziej Niezorganizowanej Osoby Na Świecie. To również jest powód, dla którego tak rzadko tu zaglądam. Nie będę wymyślać wymówek. Już taka jestem. Jestem jedną wielką wymówką na wszystko. Nie trzeba nic dodawać.
Moje życie obecnie wygląda bardzo prosto. Górka ksiąszkuf tu i górka książkuf tu. A tam górka naczyniuf. O, a na fotelu? Na fotelu górka ubraniuf. Mój pokój do jaskinia z dwiema dziurami w suficie na światło, pokryta stalagmitami o różnym składzie. Można powiedzieć, że żyję jak ludzie pierwotni? Czy jeszcze nie?
A przy okazji zostałam naleśnikiem. Spłaszczonym przez nadmiar obowiązków i ciężkich książek. Mój tydzień to prawdziwy maraton. Niektórzy nie zrozumieją, bo nie studiowali mojego kierunku, a on zwykle jest lekko bagatelizowany przez ludzi, chociaż to kierunek całkowicie ścisły. Połowę dnia spędzam na uczelni, biegnę do domu, a tam... Nie, nie odpoczywam. Czasem się zdrzemnę chwilę, bo mój organizm nie wyrabia. Ale w domu uczę się na wejściówkę, którą mam kolejnego dnia, piszę sprawozdania i usiłuję znaleźć czas na naukę do egzaminu warunkowego. Z trudem czasem wciskam trening gdzieś pomiędzy, by nie stracić tego, na co pracowałam ostatnie miesiące. Nie mam czasu absolutnie na nic. Tzn... Mogę go mieć. Jednak poświęcenie części czasu na coś dla siebie jest równoznaczne z tym, że na uczelni czeka mnie jeszcze większe piekło niż zwykle. Dla flegmatyko-introwertyka to jest istna męczarnia, wierzcie mi. Ja wewnętrznie cierpię. Czasem czuję się wręcz tak, jakby mnie od środka rozdzierało, bo aż nie wiem, za co się wziąć jako pierwsze. I chyba już nie muszę nikomu tłumaczyć, dlaczego w weekend uparcie zostaję w domu. Już sam weekend niewiele pomaga w nadążeniu ze wszystkim, ale to jedyny czas, gdy mogę rzeczywiście w tym domu zostać, pobyć sama ze sobą i mentalnie odpocząć. Chociaż chwilę. Weekend w domu to jest istny raj, na który czekam cały tydzień. I wara mi go zabierać.
Winą tej lawiny po części jest również mój brak organizacji. Ale po części, bo ludzie z wydziału siedzą w tym samym bagnie. Nie, nie należę do tych ludzi, którzy w momencie braku organizacji chwycą za organizer, karteczki, planner, cokolwiek, rozpiszą sobie, co trzeba zrobić i sobie to ładnie odhaczą po kolei i faktycznie to wszystko zrobią. Mój stopień dezorganizacji jest uznany jako Permanentna Dezorganizacja. Albo, jak to Ruda nazwała, Dezorganactus Totus. To jest ten poziom niezorganizowania, gdy brakuje organizacji do zorganizowania się. Łapiecie? Nie? To taki poziom, gdy nie jest się w stanie nawet prowadzić plannera ani innych takich. Nie jest się w stanie na kartce nawet napisać, co trzeba zrobić. A jak już się to cudem zrobi, to na koniec dnia nie odhaczy się nic z zaplanowanych działań. Raz sobie wypisałam na kartce takie zadania i nawet powiesiłam tak, by mieć to ciągle przed oczami. NIC nie zrobiłam. Jakby napisanie tego, co powinnam zrobić, sprawiało, że mój mózg rejestruje to jako odhaczone, choć w rzeczywistości tak nie jest. Organizer? Wyglądają pięknie i zawsze mnie kuszą. Ale są zapisane przez pierwsze dwa dni. Potem zieją przerażającą pustką.
Dlatego wszystko wokół się wali i płonie, ja krzyczę na całe gardło, mając wrażenie, że zaraz się rozpadnę od nadmiaru rzeczy do zrobienia, a ludzie mi się dziwią, że nie chcę wyjść w weekend z domu.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz