wtorek, 15 maja 2018

Introwertyczka i Więzień Galerii Handlowej

Jeny. Ale długo tutaj nie zaglądałam. Aż widzę kulkę siana, słomy, czy cokolwiek przetacza się w filmach westernowych. Jakaś kulka. Tak sobie wesoło skacze przez drogę. Doskoczyła aż tutaj. Zdolna, co nie?

Dlaczego nigdy nie dają takich ładnych toreb?/Getty Images
Dawno chciałam napisać ten post, ale jestem flegmatykiem i nie ogarnęłam życia. Jeśli jest tu jakiś facet, to nie musi wychodzić tylko dlatego, że w tytule jest nawiązanie do zakupów. W internecie łatwiej znajdziecie haule zakupowe niż to, co teraz przeczytacie. Może postawmy sprawę jasno. Jestem kobietą. Tak, lubię zakupy, bo czemu nie? Zakupy są fajne. Zawsze miło jest móc nabyć coś nowego i później rozpakować to w domu niczym prezent, choć godzinę temu wydało się na to ciężko zaoszczędzone pieniądze, które mogłyby posłużyć do bardziej szczytnych celów. Czy tylko ja mam tak, że gdy rozpakuję torbę z zakupami, to na koniec wsadzam głowę do środka w cichej nadziei, że znajdę tam coś jeszcze oprócz rachunku? Tak? Aha. No to trudno.

Tak się składa, że poza byciem kobietą lubiącą zakupy, jestem też introwertyczką (ha, no co Ty nie powiesz, naprawdę?). Wiecie, z czym to się łączy? Zacznijmy od tego mniejszego problemu, czyli od dużej ilości ludzi w galeriach handlowych. Oni nie są w stanie powstrzymać mnie przed zakupami. Nie mają takiej mocy, sorry. Albo mam wrodzoną umiejętność ignorowania ich w trakcie zakupów, albo ją nabyłam. Raczej to drugie, bo jednak zapora antyludzie czasem pada. Nie licząc tego, że cóż, czasem czuję się jak na świeczniku (wiecie, bo zakupy są tak nudne, że każdy się na mnie patrzy), całkiem nieźle opanowałam patrzenie bez widzenia. Do tego stopnia, że pewnego razu, przechodząc przez galerię, nie zauważyłam Rudej. Ruda siedziała przy stoliku, a ja przeszłam obok. Podobno na nią patrzyłam. Ale najwyraźniej ani jej nie widziałam, ani nie słyszałam, bo nawet jej głośne "cześć" i machanie ręką do mnie nie dotarło. To już chyba ta rozszerzona wersja zapory.

Tak mniej więcej wygląda to, o czym za chwilę przeczytacie/Giphy
Teraz zapoznam Was z moimi najstraszniejszymi przeżyciami z Zakazanych Sklepów. Wchodzę sobie spokojnie do środka, czasem jedynie w zamiarze czystej eksploracji. Mijają dwie sekundy. DWIE. Ta zjawa pojawia się znikąd. Wyrasta spod ziemi. Tuż przy mnie. Patrzy się. Mnie zamurowuje. Uciekam wzrokiem. Kto wie, może ta zjawa to tak naprawdę bazyliszek i zaraz zginę albo zamienię się w kamień. Zależy z którego świata pochodzi. Otwiera usta. O szit, to na pewno dementor! Zaraz wyssie ze mnie duszę! Oddech przyspiesza, jedną ręką szukam różdżki. No, gdzie ona jest?! Musi gdzieś tu być, przecież w torebce Hermiony jest wszystko! Ukradkowo szukam drogi ucieczki, może zdążę... Nie zdążę. Zjawa przemawia. Pyta się, czy może mi w czymś pomóc/doradzić lub mówi mi o obowiązującej promocji, o której informacja jest wywieszona w każdym zakątku sklepu i to napisana wielkimi, dużymi, tłustymi literami na czerwonym tle. Wydukuję jedyne przeciwzaklęcie, jakie mam w głowie. Dziękuję. Zwykle działa niczym Patronus. Zjawa od razu się wycofuje i świat powoli staje się szczęśliwszy. Uff, jestem bezpieczna.

A tak to, co przeczytacie teraz/Giphy
Jednak pewnego razu przeżyłam prawdziwy horror. Chciałam zwiedzić nowy zakątek Zakazanych Sklepów, w którym nigdy wcześniej nie byłam. Może fajny, kto wie... To było tak, jakbym otworzyła puszkę Pandory. Albo wcieliła się w Harry'ego osaczonego przez dementory czy inferiusy. Albo jakbym znalazła się w samym środku bitwy we Władcy Pierścieni. Możecie wymyślić inne skojarzenia. Od razu pojawiła się pierwsza zjawa. Tym razem przeciwzaklęcie nie podziałało. Nie za pierwszym razem. Dopiero za drugim lub trzecim. Ale to nie koniec. Minęły dwie minuty. Kolejna zjawa. Wyglądała inaczej, ale najwyraźniej posługiwała się tą samą magią, co pierwsza. Nieco już doświadczona, nakazałam sobie spokój i odprawiłam zjawę z powrotem w objęcia mroku. Myślicie, że to koniec? Nie. Zostałam osaczona. Zjawy atakowały na przemian, jedna po drugiej. Było ich chyba z pięć. Kiedy jedna atakowała, inne regenerowały siły lub atakowały innych przybyszów. Zjawy zawsze wracały po określonym czasie odnowienia. Przeciwzaklęcia działały, ale na krótko. Wszelka energia zmagazynowana w mych żyłach szybko została zużyta. Poległam. Musiałam uciec. Ledwo uszłam z życiem.

A tak w głębi duszy... każdą taką zjawę mam ochotę rozerwać na strzępy, byle tylko nie otwierała paszczy. Którą postacią/stworzeniem jestem?

Brak komentarzy :

Prześlij komentarz

Szablon dla Bloggera stworzony przez Blokotka